Święcicki Witold Henryk (1893—1974), pułkownik Wojska Polskiego.
Ur. 10 I w Nowogrodzie Wielkim (Rosja), był synem Henryka (zob.) i Janiny z Majewskich (1864—1905), bratem Eugeniusza (zob.), Henryka (zm. 1912), Karola (1886—1914), prawnika, urzędnika, poległego w pierwszej wojnie światowej jako oficer armii rosyjskiej, i Bolesława (zm. 1940).
Ś. uczył się i zdał maturę w III Gimnazjum w Petersburgu. Następnie ukończył tamże Cesarską Szkołę Prawa oraz cztery semestry Wydz. Ekonomicznego Inst. Politechnicznego im. Piotra Wielkiego. Dn. 1 XII 1914 rozpoczął służbę w Korpusie Paziów w Petersburgu, w którym ukończył kurs oficerski, po czym od 1 VI 1915 do 5 VI 1916 służył w pułku kirasjerów gwardii. Awansował 1 VI 1915 na pierwszy stopień oficerski — korneta (chorążego), a 1 XII t.r. na podporucznika. Od 5 VI 1916 był młodszym oficerem w dywizjonie ułanów Brygady Strzelców Pol., a od wiosny 1917 w Pułku Ułanów Pol.; dowodził tam od 13 VII t.r. szwadronem karabinów maszynowych. Na jego czele uczestniczył 24 VII w bitwie pod Krechowcami, podczas której został ranny. Z Pułkiem Ułanów Pol. wszedł w skład formowanego od lipca I Korpusu Polskiego; w listopadzie awansował na porucznika. Dn. 3 I 1918 udał się na urlop do opanowanego przez bolszewików Piotrogrodu; w czerwcu t.r. wrócił do Bobrujska, już po rozbrojeniu 21 V t.r. Korpusu przez Niemców i w trakcie jego demobilizacji. Wyjechał następnie do Kijowa, gdzie pracował od 5 VII w przedstawicielstwie Rady Regencyjnej, a następnie jako sekretarz w Konsulacie Polskim.
W marcu 1920 wstąpił Ś. do WP w stopniu porucznika (zatwierdzony 22 V t.r.) i został zaliczony w skład 1. Pułku Ułanów Krechowieckich. Skierowany 10 III 1920 do MSWojsk., został referentem Wydz. Zagranicznego w Biurze Prezydialnym, a 15 VI t.r. p.o. szefem Wydz. Zagranicznego Oddz. II Sztabu MSWojsk. Dn. 25 VII został włączony do szwadronu zapasowego 1. p. ułanów (w składzie 6. Brygady Jazdy płk. Konstantego Plisowskiego 1. Dyw. Jazdy płk. Juliusza Rómmla) i 26 VIII trafił na front sowiecki jako dowódca plutonu w 4. szwadronie 1. p. ułanów. Wziął udział w działaniach pościgowych za I Armią Konną S. Budionnego i 31 VIII walczył pod Komarowem; ciężko ranny 3 IX w potyczce pod Łaszczowem, został ewakuowany do Warszawy. Do służby wrócił po blisko rocznej rekonwalescencji.
Ś., zweryfikowany 12 II 1921 w stopniu rotmistrza (ze starszeństwem z 1 IV 1920), objął 6 X 1921 stanowisko referenta w Oddz. V Personalnym Sztabu Generalnego (w r. 1922 zatwierdzony w stopniu rotmistrza, ze starszeństwem z 1 VI 1919). Dn. 21 X 1922 został tłumaczem w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, a 13 XI r.n. także jej słuchaczem. Dn. 1 X 1925 ukończył naukę (IV promocja) i po otrzymaniu stopnia oficera Sztabu Generalnego objął w nim stanowisko referenta w Samodzielnym Referacie Ogólnym Oddz. II. Biegle władając językami: rosyjskim, francuskim, niemieckim i angielskim, zajmował się głównie kontaktami z attaché wojskowymi akredytowanymi w Warszawie, a od końca r. 1926 kierował Referatem «Wschód» w Wydz. II Ewidencyjnym Oddz. II Sztabu Generalnego. Skierowany do służby liniowej dowodził od 31 X 1927 szwadronem w 1. p. ułanów, a po awansie 21 II 1928 na majora dypl. (ze starszeństwem z 1 I t.r.) był od 27 IV 1929 szefem sztabu Brygady Kawalerii «Suwałki». Dn. 23 X 1931 został przeniesiony do sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu nr IX w Brześciu nad Bugiem, na stanowisko kierownika referatu. Do służby liniowej wrócił w r. 1935 jako zastępca dowódcy w 24 p. ułanów (od 22 X t.r.) i 6. p. strzelców konnych (od marca 1937 do 30 XI 1938). W tym okresie wziął udział (23—26 VI 1937) w grze wojennej gen. Władysława Bortnowskiego w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu, a od 23 IX do 3 XI t.r. był słuchaczem X Kursu Oficerów Sztabowych Kawalerii w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Wiosną 1938 awansował na stopień podpułkownika dypl. (ze starszeństwem z 19 III t.r.). W grudniu objął szefostwo sztabu Podolskiej Brygady Kawalerii.
Ś. uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. z Podolską Brygadą Kawalerii w składzie Armii «Poznań»; brał udział w bitwie nad Bzurą, a w nocy z 19 na 20 IX t.r. przedarł się w kolumnie pieszej, uformowanej z resztek Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. Romana Abrahama, z rejonu Lasek do Warszawy. Tam został (23 IX) dowódcą spieszonych ułanów Zbiorowej Brygady Kawalerii (powstałej z resztek Wielkopolskiej, Podolskiej i Pomorskiej brygad kawalerii), które reorganizował w koszarach 1. p. szwoleżerów. Dn. 29 IX wzięty do niewoli niemieckiej, przebywał w oflagach: X A Itzehoe, X B Nienburg (od 31 III 1940), X C Lübeck (od 30 V 1942) oraz II D Gross Born (obecnie Borne Sulinowo), skąd w wyniku ewakuacji zarządzonej pod koniec stycznia 1945 trafił do Stalagu X B Sandbostel. Uwolniony 29 IV t.r. przez wojska brytyjskie, wyjechał do Włoch. Tam, przyjęty w szeregi II Korpusu Polskiego, do r. 1946 był w jego Rezerwie Oficerskiej; odbył staż w 1. Pułku Ułanów Krechowieckich, a następnie został przeniesiony do dowództwa Jednostek Wojskowych na Środkowym Wschodzie. Zdemobilizowany z Polskich Sił Zbrojnych wstąpił w Wielkiej Brytanii do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Po zwolnieniu z niego zamieszkał w Grayshott w Hampshire. Był członkiem Rady Koła Krechowiaków (od lutego 1949 wchodził w skład jego sądu koleżeńskiego) i działaczem Skarbu Narodowego. Zmarł 24 IX 1974 w Grayshott; 4 X t.r., po nabożeństwie żałobnym w Brompton Oratory w Londynie, został pochowany na cmentarzu Brompton. Prochy zostały następnie sprowadzone do Polski i złożone na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Ś. był odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi, międzysojuszniczym Medaille Interalliée (1926), rosyjskim Krzyżem św. Włodzimierza IV kl. z Mieczami i Krzyżem św. Jerzego IV kl. z Palmą.
Ś. był żonaty. Brak bliższych informacji o rodzinie.
„Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej”. Bibliografia 1956—2000 (numery 1—160), Londyn 2001 s. 306; Rybka—Stepan, Awanse; Suchcitz A., „Non omnis moriar”… Polacy na londyńskim cmentarzu Brompton, W. 1992; — Bauer P., Polak B., Armia Poznań w wojnie obronnej 1939, P. 1982 s. 491; Dymek P., Brygada ze Stanisławowa 1921—1939, Oświęcim 2014 (fot.); Głowacki L., Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, W. 1975; Kawaleria polska i bronie towarzyszące w kampanii wrześniowej 1939, Oprac. J. Wielhorski, Londyn 1979; Ksyk E., W barwach 9 Pułku Ułanów Małopolskich, Red. J. S. Tym, Gd. 2012; Kukawski L. i in., Kawaleryjska Alma Mater w Grudziądzu 1920—1930. Zarys dziejów, Grudziądz 2008 s. 530; Mitkiewicz L., Kawaleria samodzielna Rzeczypospolitej Polskiej w wojnie 1939 roku, Red. J. S. Tym, Kr. 2013; Obrona Warszawy w 1939 r. Wybór dokumentów wojskowych, Oprac. M. Cieplewicz, W. 1968; Rezmer W., Armia „Poznań” 1939, W. 1992; Suchcitz A., Dzieje 1 Pułku Ułanów Krechowieckich 1941—1947, Londyn 2002; W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Oprac. W. Chocianowicz, Londyn 1969; — Dziennik Personalny MSWojsk., W. 1920 nr 21 s. 415, 1921 nr 6 s. 264, 1923 nr 71 s. 750, 1925 nr 101 s. 547, 1926 nr 17 s. 117, 1927 nr 25 s. 303, 1928 nr 5 s. 47, nr 6 s. 59, 1929 nr 9 s. 121, 1931 nr 7 s. 330; Rocznik oficerów kawalerii 1930, W. 1930; Rocznik oficerski W. 1923, 1924, 1928; — „Gaz. Toruńska. Gaz. Codz.” 1916 nr 163; „Kur. Warsz.” [wyd. poranne], 1913 nr 307, 1914 nr 99; „Kur. Wil.” 1916 nr 142; „Nowa Reforma” 1916 nr 363; — CAW: Kolekcja Akt Personalnych i Odznaczeniowych, sygn. AP 20187, Akta B Personalne MSWojsk., sygn. I.300.18.333, I.300.18.336; Centr. Muz. Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu: sygn. WASt 5347, 5401; Inst. Piłsudskiego w Nowym Jorku: Arch. J. Piłsudskiego, sygn. 701/1/118, Wykaz oficerów BK «Suwałki» zakwalifikowanych do awansu, k. 135, Wykaz opinii o starszych oficerach BK «Suwałki», k. 136; IPiM Sikorskiego: Akta II Korpusu, sygn. A.XI.12/1, Wykaz oficerów sztabowych II Korpusu, Relacje z kampanii 1939 r., sygn. B.I.8b/6, „Taran. Tyg. 2 Warsz. Dyw. Panc.” 1946 nr 8/406, k. 121.
Daniel Koreś